︎︎︎
Neredeyse tekrar etmeye bile gerek olmayan bir şey söyledi bana
IFarkettiğim şey neydi hatırlamıyorum
Çok büyük olsa gerek-
Uğruna kadehler
Arka sıradan el kaldırıyorum.
Hatırladım,
Sen benim
Ben de senin
Adını taşımıştık
II
Tartıyı taşımaktan kollarım ağrıdı
Aletin kendisi çok ağırdı
Lafı dolandırmayalım
Adına İstanbul
Dediğimiz her yer
İstanbuldu.
Rutine dönüşmemiş tekrarlarımız vardı
Her gün güldük dolayısıyla
Her gün ağladık
Tahmini olarak birbirimizden başka satırlar atladık
Kendi payımıza taş düştü
Bomba düştü
Yürümeyi öğrenirken çocuk başını taşıyamadı düştü
Ben seni yazdım
Ben seni yazdım da n’oldu?
Rutine dönüşmeyen her şey tekrarlandı
Alıştığımızı bazen unuttuk
Her gün büyük sesler çıkarmalıydık
Her gün anlamak zorunda kaldık
Sokakta elinde tartıyla dolaşılmaz
Bıraktık bir yere
Üzerine “bozuk” yazdık
çünkü artık kimse kanmasın ve buralar daha güzel olsun
III
Bilakis diyorum
Şaşırıyorlar
Kendi çağımı konuşmalıymışım
İyi de
Ana dilimizi öğrenirken bize kimse
Kelime dağarcığımızı sormadı ki
Seviyor musun
Sevmiyor musun dendi
Biz de yalandan cevapladık
IV
Şöyle bir durdum
Düşündüm eyvah ben yine hayatı
Başkaları üzerine mi kuruyorum
Yol yakınken dönmek de
Bir türlü yakın neresi kestiremiyorum
Dilimi kesin