(HAPPENING-TALKING)
SAHA Studio 8. dönem / 8th term
İMÇ’de tanıklık ettiğim bir sahne üzerinden kurgulanmış yaklaşık 10 dakikalık olay-oluşum. Olay-oluşumu gerçekleştiren 13 yardımcı kişi. 1 kg kesilmiş kağıt. 14 keten çuval üzeri mürekkep.
İlk tanıklık anında yazılan ve tanıklık anını anlatan A6 boyutunda 20 sayfa 50 edisyon kitapçık. Akabinde Gülnihal Yıldız ve tüm katılımcılarla birlikte sanatçı konuşması.
Approximately 10-minutes long happening based on a scene I witnessed at İMÇ. 13 helpers realizing the happening score. 1 kg cut paper. Ink on 14 linen bags. A6 booklet narrating the initial moment of witnessing, written during the moment of witnessing, 20 pages and 50 editions. Artist talk together with Gülnihal Yıldız and all participants.
Dokümentasyon / documentation: Duru Dinç, Kayhan Kaygusuz
Yardımlarıyla / with help from: İnci Yılmaz, Ceren Yılmaz, Gülnihal Yıldız, Ahsen Küçükikiz, İdil Atasoy, Ra Yavuz, Rana İncesoy, İrem Yıldırım, Merve Ünsal, Serra Bilgincan, Delfin Öğütoğulları, Kıymet Daştan, Betül Aksu
Çarşıda SAHA Studio önü sigaraya çıktığım bir akşamüstü (14 Ekim saat 18:30 suları).
Bir çocuğun üst katımızdan aşağı, avluya doğru, tırabzanların kenarından kağıttan bir şeyler attığını gördüm. Ne kuşa ne uçağa benzeyen, ama rüzgarda ikisi gibi de hareket eden bu şeyin aşağı süzülüşünü görünce çok meraklandım. Bir süre çocuğu izledim. Ona baktığımı farketti. Yankıya meyilli avluda bir bağırış için cılız sayılabilecek sesimi ona doğru yönelterek Pardon! diye bağırdım. Bağırır bağırmaz 10 yaşlarında birinin pardon çağrısına cevap vereceğini düşünmenin de ne kadar naif olduğunu düşündüm.
Ama onunla konuşmaya çalıştığımı anladığında, kendi katının tırabzanlarına bedeninin ön kısmını sürterek, alt kattan gelen sesin kaynağına doğru kendini hizaladı. Çocuğun her hareketini kayıt altına alıyordum. Kafamı yukarı çevirdim, sordum, kuş mu yapıyorsun uçak mı? O da aşağı, bana doğru bakıyordu.
Ona sesimi duyurmak için sorumu bir kez daha tekrarlamam gerektiğini anladım. Kaşlarını hafifçe kaldırarak büründüğü suratından, ya sesimi duymamış olabileceğini, ya da kimsenin onu görmediğini zannederek oynadığı oyununa bir seyirci, hatta bir eşlikçi çıkmış olabileceğinin garip heyecanını yaşadığı sonucunu çıkardım. Olanları en az onun kadar ben de garipsiyordum. İkinci sorum şu şekilde çıktı ağzımdan: kuş gibi bir şey mi yapıyorsun yoksa uçak gibi mi? Yok, dedi. Tel yapıp atıyorum, kağıttan.
Üçüncü sorum, aşağı inip bakabilir miyim? Kafa salladı. Koşarak 2 kat indim.
(Ben bunu yazarken çocuk hala kağıttan teller yapıp eski çay bahçesinin oradaki çimenliğe doğru bırakmaya devam ediyor. Her atışından önce de yan gözle bana bakıyor. ben de bunu yazarken yan gözle arada ona bakıyorum.)
Attığı kağıttan teli buldum, elime aldım. Daha aşağı inmeden sorduğum dördüncü soruyu da yanıtlamamda bana yardımcı olduğundan, kağıt teli nerede bulacağımı biliyordum: nereye doğru düştü, şu beyaz şeyin üzerinde değil mi? Zemin kattaki keşif gezimin tam ortasındayken yeni bir tel yapıp aşağı bırakmıştı bile. Beni de oyununa kattığı düşüncesi içimi kıpır kıpır ediyordu.
Bu tellerin hepsi birbirinden farklı şekillendirilmiş olduğundan, hepsinin aerodinamiği de birbirinden farklıydı, kimi süzülerek, kimi havada zigzaglar çizerek iniyordu. Kafamı yukarı çevirdiğimde çocuk ortadan kaybolmuştu. Tam yukarı geri çıkacaktım ki o görmeden en son attığı teli de koşarak gidip almaya karar verdim ve çocuğun görüş açısında kalmayan merdivenleri kullanarak bu sefer 3 kat yukarı tırmandım. Ne de olsa yalnızca bir tanesine gidip bakmakla ilgili ondan izin almıştım, şimdi ise elimde iki tanesiyle stüdyoma gidiyordum. Çarşının bir katı bir katını tutmuyor. 2 kat aşağı 3 kat yukarıya denk olabiliyor. Stüdyonun önüne vardığımda tırabzanların kenarına doğru yanaştım, çocuk oradaydı, çekingen gözlerle bana bakıyordu. Başından beri oyununa sadece bir seyirci olmadığım konusundaki mutabakatımızın göstergesi olan gülümseme alışverişimize devam ettik.
(şimdi bir tane daha attı mesela. kağıttan telin aşağı düşüşünü birlikte seyrettik.)
Bu oyuncu yakınlaşmada durmam gereken yerin tam da çocuğa ismini sormadan önceki nokta olduğunu düşündüm. Veya neden bu kağıttan telleri yaptığını, aklına bu fikrin nereden geldiğini, neden diğer çocuklar gibi uçaklar veya kuşlar değil de “teller” yaptığını sormadan hemen önceki nokta. Ve onları neden aşağı attığını.
(çünkü belki adını bir yerde geçirecektim, veya belki ona zamanında benim de böyle şeyler yaptığımı anlatmak için bir fırsat kolluyordum. ben seni anlamayacak, aşağı bir şeyler attığın için sana kızacak türden yetişkinlerden değilim diye bağırmak istiyordum.)
Merakın yarattığı gerilim, merak edilen bilgiye erişilmesiyle ortadan kalkar. Bilgi, bir yandan merakın tatmin edici dostu, diğer bir yandan da onun varlığını ortadan kaldıran düşmanıdır.
İkimizin de merak etme hakkını saklı tutarak, ve çocuğun güvenini kazanmaya çalışırcasına,
onun da benim gibi, yaptığı şeyi neden yaptığını hem bildiğine hem de bilmediğine inanmanın iyi bir fikir olduğunu düşündüm.
Smoke break, in front of SAHA Studio at İMÇ (around 18:30 on October 14th).
I saw a kid throwing a paper thing from the edge of the railings down from our upper floor, towards the common courtyard. I was very curious when I saw his thing floating down, which looked neither like a bird nor a plane, but moved like both in the wind.
I watched the kid for a while. He realized I was looking at him. I directed my voice towards him, which could have been considered quite weak for a shout in the courtyard prone to echo, and shouted, Excuse me! As soon as I did, I thought how naive it was to expect a 10-year-old to respond to an “excuse me” call. But when he realized that I was indeed talking to him, he rubbed the front of his body against the railings of the floor he was on, and aligned himself towards the source of the sound coming from the lower floor. I was recording every move of his. I turned my head up and asked, Are you making a bird or a plane? He was looking down at me.
I realized that I had to repeat my question once more for him to hear me. I understood from his face -he had slightly raised his eyebrows- that he either hadn’t heard me or that he was experiencing a strange excitement that an audience or even an accompaniment had come to join his game played in discreet. I found what was happening probably as strange as he did. My second question came out of my mouth like: Are you making something like a bird or a plane?
No, he said. I am making wires out of paper and throwing them.
My third question, can I go down and have a look?
He nodded. I ran down two floors.
(As I write this, the boy is still making the wires and dropping them on the grass by the old tea garden in the courtyard. He is giving me an occasional side-eye before each throw. As I write this, I give him occasional side-eyes.)
I found the first paper wire he threw and picked it up. Before I even went downstairs, I knew where to find the it because he had already helped me answer my fourth question: where did it fall, by that white thing, no? While I was in the middle of my exploration on the ground floor, he had already made a new wire and dropped it down. The thought that he had included me in his game filled me with so much life.
Since all of these wires were shaped differently, their aerodynamics were also different, some were gliding, some were zigzagging in the air. When I turned my head up, the boy had disappeared. I was about to go back upstairs, when I decided to run and get the last wire he had thrown without him seeing me, and I climbed up 3 floors this time using the stairs that were out of the boy's line of sight. After all, I had only asked his permission to go and look at one of them, and now I was going to my studio with two in my hands. And 2 floors down can be equal to 3 floors up at İMÇ. When I arrived in front of the studio, I approached the edge of the railings, the boy was there, looking at me with shy eyes. We continued our exchange of smiles, which I hoped to think was an indication for our agreement from the beginning that I was not only a spectator in his game.
(Now he threw another one. We watched the paper wire fall down together.)
I thought that the point where I should probably stop in this playful rapprochement, was exactly right before asking his name. Or asking why he made these paper wires, where the idea came from, why he made “wires” and not airplanes or birds like other kids. And why he threw them down.
(Maybe I was going to mention his name somewhere, or maybe I was waiting for an opportunity to tell him that I used to play games like that too. I wanted to shout that I was not one of those adults who wouldn’t understand him, who would get angry at him for throwing things down.)
The tension created by curiosity is eliminated by accessing the information that causes it. Information is, on one hand, a satisfying friend to curiosity, and on the other, an enemy that purely exists to eliminate its very existence.
Preserving the right to be curious for both of us, and as if trying to gain his trust,
I thought it would be a good idea to believe that probably he, like myself, both knows and does not know why he does what he does.
Bir çocuğun üst katımızdan aşağı, avluya doğru, tırabzanların kenarından kağıttan bir şeyler attığını gördüm. Ne kuşa ne uçağa benzeyen, ama rüzgarda ikisi gibi de hareket eden bu şeyin aşağı süzülüşünü görünce çok meraklandım. Bir süre çocuğu izledim. Ona baktığımı farketti. Yankıya meyilli avluda bir bağırış için cılız sayılabilecek sesimi ona doğru yönelterek Pardon! diye bağırdım. Bağırır bağırmaz 10 yaşlarında birinin pardon çağrısına cevap vereceğini düşünmenin de ne kadar naif olduğunu düşündüm.
Ama onunla konuşmaya çalıştığımı anladığında, kendi katının tırabzanlarına bedeninin ön kısmını sürterek, alt kattan gelen sesin kaynağına doğru kendini hizaladı. Çocuğun her hareketini kayıt altına alıyordum. Kafamı yukarı çevirdim, sordum, kuş mu yapıyorsun uçak mı? O da aşağı, bana doğru bakıyordu.
Ona sesimi duyurmak için sorumu bir kez daha tekrarlamam gerektiğini anladım. Kaşlarını hafifçe kaldırarak büründüğü suratından, ya sesimi duymamış olabileceğini, ya da kimsenin onu görmediğini zannederek oynadığı oyununa bir seyirci, hatta bir eşlikçi çıkmış olabileceğinin garip heyecanını yaşadığı sonucunu çıkardım. Olanları en az onun kadar ben de garipsiyordum. İkinci sorum şu şekilde çıktı ağzımdan: kuş gibi bir şey mi yapıyorsun yoksa uçak gibi mi? Yok, dedi. Tel yapıp atıyorum, kağıttan.
Üçüncü sorum, aşağı inip bakabilir miyim? Kafa salladı. Koşarak 2 kat indim.
(Ben bunu yazarken çocuk hala kağıttan teller yapıp eski çay bahçesinin oradaki çimenliğe doğru bırakmaya devam ediyor. Her atışından önce de yan gözle bana bakıyor. ben de bunu yazarken yan gözle arada ona bakıyorum.)
Attığı kağıttan teli buldum, elime aldım. Daha aşağı inmeden sorduğum dördüncü soruyu da yanıtlamamda bana yardımcı olduğundan, kağıt teli nerede bulacağımı biliyordum: nereye doğru düştü, şu beyaz şeyin üzerinde değil mi? Zemin kattaki keşif gezimin tam ortasındayken yeni bir tel yapıp aşağı bırakmıştı bile. Beni de oyununa kattığı düşüncesi içimi kıpır kıpır ediyordu.
Bu tellerin hepsi birbirinden farklı şekillendirilmiş olduğundan, hepsinin aerodinamiği de birbirinden farklıydı, kimi süzülerek, kimi havada zigzaglar çizerek iniyordu. Kafamı yukarı çevirdiğimde çocuk ortadan kaybolmuştu. Tam yukarı geri çıkacaktım ki o görmeden en son attığı teli de koşarak gidip almaya karar verdim ve çocuğun görüş açısında kalmayan merdivenleri kullanarak bu sefer 3 kat yukarı tırmandım. Ne de olsa yalnızca bir tanesine gidip bakmakla ilgili ondan izin almıştım, şimdi ise elimde iki tanesiyle stüdyoma gidiyordum. Çarşının bir katı bir katını tutmuyor. 2 kat aşağı 3 kat yukarıya denk olabiliyor. Stüdyonun önüne vardığımda tırabzanların kenarına doğru yanaştım, çocuk oradaydı, çekingen gözlerle bana bakıyordu. Başından beri oyununa sadece bir seyirci olmadığım konusundaki mutabakatımızın göstergesi olan gülümseme alışverişimize devam ettik.
(şimdi bir tane daha attı mesela. kağıttan telin aşağı düşüşünü birlikte seyrettik.)
Bu oyuncu yakınlaşmada durmam gereken yerin tam da çocuğa ismini sormadan önceki nokta olduğunu düşündüm. Veya neden bu kağıttan telleri yaptığını, aklına bu fikrin nereden geldiğini, neden diğer çocuklar gibi uçaklar veya kuşlar değil de “teller” yaptığını sormadan hemen önceki nokta. Ve onları neden aşağı attığını.
(çünkü belki adını bir yerde geçirecektim, veya belki ona zamanında benim de böyle şeyler yaptığımı anlatmak için bir fırsat kolluyordum. ben seni anlamayacak, aşağı bir şeyler attığın için sana kızacak türden yetişkinlerden değilim diye bağırmak istiyordum.)
Merakın yarattığı gerilim, merak edilen bilgiye erişilmesiyle ortadan kalkar. Bilgi, bir yandan merakın tatmin edici dostu, diğer bir yandan da onun varlığını ortadan kaldıran düşmanıdır.
İkimizin de merak etme hakkını saklı tutarak, ve çocuğun güvenini kazanmaya çalışırcasına,
onun da benim gibi, yaptığı şeyi neden yaptığını hem bildiğine hem de bilmediğine inanmanın iyi bir fikir olduğunu düşündüm.
Smoke break, in front of SAHA Studio at İMÇ (around 18:30 on October 14th).
I saw a kid throwing a paper thing from the edge of the railings down from our upper floor, towards the common courtyard. I was very curious when I saw his thing floating down, which looked neither like a bird nor a plane, but moved like both in the wind.
I watched the kid for a while. He realized I was looking at him. I directed my voice towards him, which could have been considered quite weak for a shout in the courtyard prone to echo, and shouted, Excuse me! As soon as I did, I thought how naive it was to expect a 10-year-old to respond to an “excuse me” call. But when he realized that I was indeed talking to him, he rubbed the front of his body against the railings of the floor he was on, and aligned himself towards the source of the sound coming from the lower floor. I was recording every move of his. I turned my head up and asked, Are you making a bird or a plane? He was looking down at me.
I realized that I had to repeat my question once more for him to hear me. I understood from his face -he had slightly raised his eyebrows- that he either hadn’t heard me or that he was experiencing a strange excitement that an audience or even an accompaniment had come to join his game played in discreet. I found what was happening probably as strange as he did. My second question came out of my mouth like: Are you making something like a bird or a plane?
No, he said. I am making wires out of paper and throwing them.
My third question, can I go down and have a look?
He nodded. I ran down two floors.
(As I write this, the boy is still making the wires and dropping them on the grass by the old tea garden in the courtyard. He is giving me an occasional side-eye before each throw. As I write this, I give him occasional side-eyes.)
I found the first paper wire he threw and picked it up. Before I even went downstairs, I knew where to find the it because he had already helped me answer my fourth question: where did it fall, by that white thing, no? While I was in the middle of my exploration on the ground floor, he had already made a new wire and dropped it down. The thought that he had included me in his game filled me with so much life.
Since all of these wires were shaped differently, their aerodynamics were also different, some were gliding, some were zigzagging in the air. When I turned my head up, the boy had disappeared. I was about to go back upstairs, when I decided to run and get the last wire he had thrown without him seeing me, and I climbed up 3 floors this time using the stairs that were out of the boy's line of sight. After all, I had only asked his permission to go and look at one of them, and now I was going to my studio with two in my hands. And 2 floors down can be equal to 3 floors up at İMÇ. When I arrived in front of the studio, I approached the edge of the railings, the boy was there, looking at me with shy eyes. We continued our exchange of smiles, which I hoped to think was an indication for our agreement from the beginning that I was not only a spectator in his game.
(Now he threw another one. We watched the paper wire fall down together.)
I thought that the point where I should probably stop in this playful rapprochement, was exactly right before asking his name. Or asking why he made these paper wires, where the idea came from, why he made “wires” and not airplanes or birds like other kids. And why he threw them down.
(Maybe I was going to mention his name somewhere, or maybe I was waiting for an opportunity to tell him that I used to play games like that too. I wanted to shout that I was not one of those adults who wouldn’t understand him, who would get angry at him for throwing things down.)
The tension created by curiosity is eliminated by accessing the information that causes it. Information is, on one hand, a satisfying friend to curiosity, and on the other, an enemy that purely exists to eliminate its very existence.
Preserving the right to be curious for both of us, and as if trying to gain his trust,
I thought it would be a good idea to believe that probably he, like myself, both knows and does not know why he does what he does.
