Fiction that makes sense.
You can decide how much shoe to show under your pants.
No I haven’t had dinner.
But I had a summer and I’m left hungry and baffled.
So maybe its best if we dry this way -to dry to do it this way.
I have a lot of hangers I’m not using.
You never heard despair like this.
The path has long been open, but our seats not taken.
I’m laughing each time we give a break.
Just look for a person with open arms in the crowd.
![]()
easy
It’s okay, I say
to the man
asking for
my hand,
I give up
being a person
or maybe it’s
enough I just
give up being
someone
established
somewhere
invented.
It’s enough
I give up
thinking in
terms of
cell membranes,
of last night,
and why
I could not
just hug you.
so I train a muscle
to see it the
way you do
even if I risk
getting it wrong.
Each sentence
of this afternoon
comes from how short
everything will be.
We’ll say
we understand
and get on
with the day
only knowing
the basics,
which won’t
be enough
anyways.
No one asked
but I’d like to tell
why I open my
window first thing
in the morning
and not my mouth.
I really want to
believe you
when you speak
but maybe
you should have
had your eyes closed,
nothing in your hands,
going nowhere instead.
Cynicism never
hurt no one
but me. It’s because
I’ve been
looking for the best
way to get rid of
sleep and
this thought.
That’s why I
find pedestrian
crossings dangerous
and not a very drunk
evening at the bar,
arguing, where
I could say anything
if I’m not careful
enough or when
I’m feeling exceptionally
gay, risking again,
slipping on everything.
I wait for the crowd
so I can do
exactly what
I’m doing now,
standing up
and mumbling.
It’s because no
one told me
It’s because no
one could have
It’s because I do
get it so very much,
I get why you’re happy,
and maybe it’s enough
that I simply don’t give
up on anything.
![]()
![]()
arial
From Helvetica to Arial then back to Helvetica.
To sleep. From bed on your feet then back to Arial.
Makes more sense.
Select text.
Underline.
Undo.
Italics?
Bold.
Italic.
Undo italic.
Now just looks bold.
Undo bold.
Only italic.
Now looks important.
Undo italic.
Regular Arial.
Good. But
From Ariel to Arial narrow now.
Now italic.
Looks too italic. Arial Narrow italic.
Font size up, too narrow.
Okay stop. Now looks italic and wide.
Italic enough and wide enough
Arial Narrow in italic, for the title.
But Body.
Body in serif.
Font size down. body
body body.
From Helvetica to Times New Roman.
Now too small.
Doesn’t make sense.
Font size up. Stop.
Doesn’t make sense.
No, back to Arial.
ariel
We met
at a young time
ago.
You were blue
like a bead
and I
was blue
like baby
leaning out
the crib.
Every time
I would
reach
for a kiss
the noise
increased.
Every time I
watched the ceiling
you painted
clouds then painted
over them again after
I fell asleep.
One morning
at the monastery
I asked
for coffee
and got kicked out.
I got a book
for my birthday
and never got
past the first line.
I licked walls
then I cried.
Searching for
a compass
is still searching
for something
they lied
to us for
a hug.
Do you
notice
a difference be-
t
ween someone
always carrying
a pen
and one
who has the plot
on a leash?
Here stood a the-
atre for which
only the decor we see
and recognize
from the back.
I met a cat
called straw-
berry today.
She lost her tail on a fight.
What is resisted persists.
also
last year means
ten more years.
Landscape is
a bizarre word.
in orange.
This courtyard seems
huge
for what it is
spin around
for me
one last time
for what it’s worth,
if I had one person
to inherit all my poems
to
it would be you Ariel.
I tried other fonts but
I
always
come
back
to
you Ariel.
conveyor belt
I need you to give
me a line to
start the poem.
Half would
also do.
It is too early
in life to
realize nothing
ever completes
the tour.
So far the lost
and found box
is always full.
I am who
I am yet
I whisper.
Someone takes
the guilt away
by first person
singular.
Admiration is
a guide as
much as
despise. An
arrow leaves
an empty space
from where
it departs.
What I do
is never user-
friendly.
I’d like to
let you know
that I’ve tried
and that I am
considering creating
a character finally.
I’ve emptied out
the pantry
or equally
never had one.
Since two years
on my wall
it reads:
words will fail us anyhow.
![]()
![]()
01 10
illiterate days and I have all the time to read.
so I always have to be seen doing something?
first thing in the morning I look for my 1 TB external hard drive.
it is nowhere to be found.
today I might start something new.
perhaps one could still adopt a child without becoming a parent.
perhaps you can imagine I’m calling out your name. because somewhere I am.
your job is to manage expectations.
I used to be a door weight.
then, I slipped my feet under the 1 MM gap.
I’m getting used to things.
some say we all carry a potential that could never be realized by poetry.
some say poems always carry contempt.
and that they stand as an attack to poetry itself.
don't be afraid of poems
or of what they have to say.
you only laugh when you understand
if you understand.
we’ll keep the original text, see if it works or not.
uniqueness has become an issue.
mediocrity has always been one.
I used to thank them for their time.
now I don’t even properly apologize.
sunday service on passover
when a skateboard
hits the street stones
in built the chance
for the clamor to sound as
a neatly arranged chord
when accordingly a verse
is purposefully sampled
the aftermath writes the foreword
noising out of context now a reverence
,a reference letter
when a song latches on
when one (1)
oscillates back on interludes
and on forth the kid’s choir then one
hits a higher chance of arousal
between the two (2)
to owe
my melody
to the larger body
of scanned individuals
not drawn on
a cartesian flat flap
but taped together
and heard by a herd
of butterflies eating
each other out in the stomach
flying around the food
from yesterday
lately known to me
before anything else was obvious
Ssseeeking to help digest all of this
because often the destitute complains
in abundance still and I pray for you
with that,,,I also pray for myself
![]()
![]()
secondary
I am memorizing the order of the
dead.
and you are a fact now. None
of us are evil for the truth,
uninformed and liberated.
Promises are among other things
I don’t know where to put.
You slowly join a pack and
leave it.
I look up the many ways to finish a book.
The already closures keep coming back
and no one told you
this
my final wish: get me out of the parenthesis.
In a whispering heaviness, I know
that we need another
to talk about them.
song
The repairman is here
I am still trying to find
the right reason for why we broke up
He is fixing a shower door
upstairs where there is a movie set
for a previous poem.
He is drilling
a money worth of hours
and occasionally in between the hardware sounds he makes
I hear a symphony playing
that’s it, I think, today I feel this way.
I’m writing but not thinking for once
what it could mean
it means all but never anything.
On the left side of my bed there is a void
that’s where I used to put you
I think, that explains why I refuse to fill it now
that explains why after love
we run the madhouse alone, I think,
that explains everything.
Even the plumber.
![]()
![]()
You can decide how much shoe to show under your pants.
No I haven’t had dinner.
But I had a summer and I’m left hungry and baffled.
So maybe its best if we dry this way -to dry to do it this way.
I have a lot of hangers I’m not using.
You never heard despair like this.
The path has long been open, but our seats not taken.
I’m laughing each time we give a break.
Just look for a person with open arms in the crowd.
easy
It’s okay, I say
to the man
asking for
my hand,
I give up
being a person
or maybe it’s
enough I just
give up being
someone
established
somewhere
invented.
It’s enough
I give up
thinking in
terms of
cell membranes,
of last night,
and why
I could not
just hug you.
so I train a muscle
to see it the
way you do
even if I risk
getting it wrong.
Each sentence
of this afternoon
comes from how short
everything will be.
We’ll say
we understand
and get on
with the day
only knowing
the basics,
which won’t
be enough
anyways.
No one asked
but I’d like to tell
why I open my
window first thing
in the morning
and not my mouth.
I really want to
believe you
when you speak
but maybe
you should have
had your eyes closed,
nothing in your hands,
going nowhere instead.
Cynicism never
hurt no one
but me. It’s because
I’ve been
looking for the best
way to get rid of
sleep and
this thought.
That’s why I
find pedestrian
crossings dangerous
and not a very drunk
evening at the bar,
arguing, where
I could say anything
if I’m not careful
enough or when
I’m feeling exceptionally
gay, risking again,
slipping on everything.
I wait for the crowd
so I can do
exactly what
I’m doing now,
standing up
and mumbling.
It’s because no
one told me
It’s because no
one could have
It’s because I do
get it so very much,
I get why you’re happy,
and maybe it’s enough
that I simply don’t give
up on anything.
arial
From Helvetica to Arial then back to Helvetica.
To sleep. From bed on your feet then back to Arial.
Makes more sense.
Select text.
Underline.
Undo.
Italics?
Bold.
Italic.
Undo italic.
Now just looks bold.
Undo bold.
Only italic.
Now looks important.
Undo italic.
Regular Arial.
Good. But
From Ariel to Arial narrow now.
Now italic.
Looks too italic. Arial Narrow italic.
Font size up, too narrow.
Okay stop. Now looks italic and wide.
Italic enough and wide enough
Arial Narrow in italic, for the title.
But Body.
Body in serif.
Font size down. body
body body.
From Helvetica to Times New Roman.
Now too small.
Doesn’t make sense.
Font size up. Stop.
Doesn’t make sense.
No, back to Arial.
ariel
We met
at a young time
ago.
You were blue
like a bead
and I
was blue
like baby
leaning out
the crib.
Every time
I would
reach
for a kiss
the noise
increased.
Every time I
watched the ceiling
you painted
clouds then painted
over them again after
I fell asleep.
One morning
at the monastery
I asked
for coffee
and got kicked out.
I got a book
for my birthday
and never got
past the first line.
I licked walls
then I cried.
Searching for
a compass
is still searching
for something
they lied
to us for
a hug.
Do you
notice
a difference be-
t
ween someone
always carrying
a pen
and one
who has the plot
on a leash?
Here stood a the-
atre for which
only the decor we see
and recognize
from the back.
I met a cat
called straw-
berry today.
She lost her tail on a fight.
What is resisted persists.
also
last year means
ten more years.
Landscape is
a bizarre word.
in orange.
This courtyard seems
huge
for what it is
spin around
for me
one last time
for what it’s worth,
if I had one person
to inherit all my poems
to
it would be you Ariel.
I tried other fonts but
I
always
come
back
to
you Ariel.
conveyor belt
I need you to give
me a line to
start the poem.
Half would
also do.
It is too early
in life to
realize nothing
ever completes
the tour.
So far the lost
and found box
is always full.
I am who
I am yet
I whisper.
Someone takes
the guilt away
by first person
singular.
Admiration is
a guide as
much as
despise. An
arrow leaves
an empty space
from where
it departs.
What I do
is never user-
friendly.
I’d like to
let you know
that I’ve tried
and that I am
considering creating
a character finally.
I’ve emptied out
the pantry
or equally
never had one.
Since two years
on my wall
it reads:
words will fail us anyhow.
01 10
illiterate days and I have all the time to read.
so I always have to be seen doing something?
first thing in the morning I look for my 1 TB external hard drive.
it is nowhere to be found.
today I might start something new.
perhaps one could still adopt a child without becoming a parent.
perhaps you can imagine I’m calling out your name. because somewhere I am.
your job is to manage expectations.
I used to be a door weight.
then, I slipped my feet under the 1 MM gap.
I’m getting used to things.
some say we all carry a potential that could never be realized by poetry.
some say poems always carry contempt.
and that they stand as an attack to poetry itself.
don't be afraid of poems
or of what they have to say.
you only laugh when you understand
if you understand.
we’ll keep the original text, see if it works or not.
uniqueness has become an issue.
mediocrity has always been one.
I used to thank them for their time.
now I don’t even properly apologize.
sunday service on passover
when a skateboard
hits the street stones
in built the chance
for the clamor to sound as
a neatly arranged chord
when accordingly a verse
is purposefully sampled
the aftermath writes the foreword
noising out of context now a reverence
,a reference letter
when a song latches on
when one (1)
oscillates back on interludes
and on forth the kid’s choir then one
hits a higher chance of arousal
between the two (2)
to owe
my melody
to the larger body
of scanned individuals
not drawn on
a cartesian flat flap
but taped together
and heard by a herd
of butterflies eating
each other out in the stomach
flying around the food
from yesterday
lately known to me
before anything else was obvious
Ssseeeking to help digest all of this
because often the destitute complains
in abundance still and I pray for you
with that,,,I also pray for myself
secondary
I am memorizing the order of the
dead.
and you are a fact now. None
of us are evil for the truth,
uninformed and liberated.
Promises are among other things
I don’t know where to put.
You slowly join a pack and
leave it.
I look up the many ways to finish a book.
The already closures keep coming back
and no one told you
this
my final wish: get me out of the parenthesis.
In a whispering heaviness, I know
that we need another
to talk about them.
song
The repairman is here
I am still trying to find
the right reason for why we broke up
He is fixing a shower door
upstairs where there is a movie set
for a previous poem.
He is drilling
a money worth of hours
and occasionally in between the hardware sounds he makes
I hear a symphony playing
that’s it, I think, today I feel this way.
I’m writing but not thinking for once
what it could mean
it means all but never anything.
On the left side of my bed there is a void
that’s where I used to put you
I think, that explains why I refuse to fill it now
that explains why after love
we run the madhouse alone, I think,
that explains everything.
Even the plumber.
rölativite
maviyi maviyle ölçmek.
dostu başka hiçbir şeyle belki.
dağı kesinlikle sadece dağ ile ölçmek.
şapkayı kafa + saça göre ölçmek.
vuran ışığı güneş ile değil yüzeye göre ölçmek.
denizi şehirde vapurla ölçmek.
düşünceyi ellerin yüze göre olan konumu ile ölçmek.
sevgiliyi ölçmemek.
boy uzama tamamlandıktan sonra yalnızca unutunca ölçmek.
tartıyı gidip pazarda bir kere daha tarttırmak.
aynayı iki odalı bir evde sadece bir odaya koymak, daha az kullanılana.
şiiri şiirle ölçmek. beyazı beyaz bir arka fonda.
kısa bir süreliğine
çocuklar öyle hemen büyümez.
çiçekleri farmatonlu suya yatırırsan belki filizlenir.
yeteri kadar uzun süre bakışırsak eğer
hatırlayabilirim
o gün
balkonda
biz sevişirken
üzerimize güneş vuruyor muydu.
neredeyse tekrar etmeye bile gerek olmayan bir şey söyledi bana (N.T.E.B.G.O.B.Ş.S.B.)
I (kısa süreli hafıza)
Farkettiğim şey neydi hatırlamıyorum.
Çok büyük olsa gerek-
uğruna kadehler
en arka sıradan el kaldırıyorum.
Hatırladım,
sen benim
ben de senin
adını
taşıyorduk.
II (başkaldırı)
Tartıyı taşımaktan kollarım ağrıdı
Aletin kendisi çok ağırdı
Lafı dolandırmayalım,
adına İstanbul
dediğimiz her yer
İstanbuldu.
Rutine dönüşmemiş tekrarlarımız vardı.
Her gün güldük dolayısıyla
her gün ağladık.
Tahmini olarak birbirimizden başka satırlar atladık.
Kendi payımıza taş düştü
Bomba düştü
Yürümeyi öğrenirken çocuk başını taşıyamadı düştü.
Ben seni yazdım
Ben seni yazdım da n’oldu?
Rutine dönüşmeyen her şey tekrarlandı.
Alıştığımızı bazen unuttuk
Her gün büyük sesler çıkarmalıydık
Her gün anlamak zorunda kaldık
Sokakta elinde tartıyla dolaşılmaz
Bıraktık bir yere
Üzerine “bozuk” yazdık
çünkü artık kimse kanmasın ve buralar daha güzel olsun.
III
Bilakis diyorum
Şaşırıyorlar
Kendi çağımı konuşmalıymışım
İyi de
Ana dilimizi öğrenirken bize kimse kelime dağarcığımızı sormadı ki
Seviyor musun
Sevmiyor musun dendi
Biz de yalandan cevapladık
IV
şöyle bir durdum
düşündüm eyvah ben yine hayatı
başkaları üzerine mi kuruyorum
yol yakınken dönmek de
bir türlü yakın neresi kestiremiyorum
dilimi kesin
neyse ki
Normalden fazla olmasın, yorgunduk.
İmalarınız yüzünden affetmek giderek zorlaşıyordu.
Hem, nereden öğrenmiştik üzülen biz olsak da
kendimizi olaya bağışlamamız gerektiğini? Öteki seçenek
defolup gitmeyi. Bu sert oldu. Arkasında durabilecek miyiz?
Biri bizi azad etsin, öğle saatlerinde
normalden fazla olmasın, işler kesatken
parçalara ayrılmıştık. İtirazı olan,
ya da bir önerisi? En kötü ihtimalle bir silikon tabancası.
Bize kalsa her şey siyaha ve tonlarına boyanabilirdi.
Bize kalsa sevgimizin mirası tehditle geri alınabilirdi.
Bize kalsa yalvarabilirdik bile.
kesik çizgilerin üst üste gelerek birbirini tamamladığı kesintisiz çizgi sevdamdan vazgeçmek istiyorum
şöyle diyeyim mesela,
dün burkulan bileğim bugün beni taşıyor
hiçbir şey olmamış gibi
öğrenelim diyorum,
ne gerekiyorsa öğrenelim.
bunun için
aynı hafta içinde
bir sürü kitabın kapağını açıyorum.
birisinden beni
uyarmasını rica ediyorum.
kendi acizliğime, belli değil
ağlıyor mu gülüyor muyum
duruma göre değişir.
ayak bileğime bakıyorum,
ben onu iyi tanıyormuş gibi yaparken
o her seferinde beni ilk defa görmüş gibi yapıyor,
imreniyorum.
bu yüzden
elimi sana her attığımda
nereye dokunabileceğimi bilmiyorum.
uzuvlarının yeri değişmiyor,
ama bana gelen bilgi genelde,
aslında her şey değişiyor
ve değişmiyor hiçbir şey de.
bileğinle göz göze geliyorum,
aksak bir ritim yakalıyoruz,
bileğin aslında
kendi gözlerinin olmadığını
benden iyi biliyor.
aksak ritimleri seviyorum,
taşları döşenmemiş yolları
buzlu camları
bağlantısı kesilen telefon konuşmalarını
yani monologları
yani bir kenarı yırtık sayfaları
yani daha yazmadan yazmayı
ve aslında tüm aksaklıkları
çok seviyorum.
tüm bunlarla beraber arkasına saklandıklarımı
artık işte hiç de sevmiyorum.
sana ve bileğine anlatabileceklerimin
ne kadar sınırlı olduğunu görüyorum.
sınırları çok seviyorum,
hele de
ikimizinkiler
üst üste
binip de beraber kalın bir çizgi yaratıyorsa.
ayrılıyorum
sonra konuşuruz dediğimiz her şeyi geçirmeye çalışıyorum aklımdan.
mümkün değil geçiremiyorum.
kafamı kaldırıyorum, bir uçak geçiyor.
kafamı uçak geçtiği için mi kaldırdığımı
yoksa işte kafamı kaldırdığım için mi uçağın geçtiğini düşünüyorum o an, bilemiyorum.
herhalde birincisi.
ikincisi olsaydı uçak da gökyüzü de üzerimize düşerdi.
aklımdan ilk geçen şeyin her zaman için özel bir yeri vardı.
düşünmeyi, konuşmayı ve bu ikisini
yaptığım için de varolmayı
böyle öğrenmiştim.
peki ona bu kadar kredi vermesek
şimdi bu borcun altında ezilir miydik?
herhangi bir noktada ona sırtımızı çevirebilir miydik peki?
bilemiyorum, herkes başka bir yöntem deniyor.
rakamları sayıyorum
seni aklımdan kaçıncı geçirdiğimi biliyorum
kafamı kaldırıyorum
kendi sıramı kimse bana söylemiyor.
Kontrolsüz Sinir A.Ş.
bi lojistik firması kuralım
üstümden kalk bi önce sen
ben de hangi sokak olursa olsun başımı dikeyim ve yürüyeyim
insanlar yürüyüşlerine gitmişler
insanlar yürüyüşlerine kalkmışlar
İstanbul’dayım ve yazıyorum
belki bugün seni öperim
camdan bakıyorum, bakıyorum lojistiğim farklı
yirmi üç senelik çam ağacı
ancak o kadarını bilirim de o ben yokken de vardı
İstanbul’dayım ve yazıyorum
söyleyen sen olmasan da duydum
üç duvarıma yankı yapan bendim de dördüncüyü boş mu bıraksam
kumdan kaleleri deniz alıp götürüyor zaten
sizi çok özledim
ama nerede istiyorsanız orada kalın
şimdi ben de kalkıyorum.
![]()
![]()
Pazar günü, semantik bir problem.
Bu hafta bazı insanlar duyduklarından memnun değiller. Düşünüyorum, çok mu susuyoruz bazen?
Beni her düşündüğümü söyleyebileceğime ikna eden benim. Problem, çok da zor ikna olmuyorum.
Algıladığımla gerçek olanın arasındaki boşluğu iki tane tek kişilik yatağı çift kişilik bir yatağa dönüştürürcesine kapatıyorum. Boyutuna ben karar veriyorum. Bazı şeyleri yazabilmek için bu boşlukları görmezden gelebilmek önemli diye inanıyorum. Ama üzerinde fazla tepinirsen o yatakların birleştirildiği yerden ayrılacağı, belki kırılacağı aşikar. Ne de olsa hem yataklar, hem de sen başka bir şeyi taklit ediyorsunuz. Bunu asla kimseye itiraf etmezsiniz. Belki yazı bittikten sonra.
Elbette ki tepiniliyor bu yataklarda. Elbette ki kırılıyor ve ayrılıyor yataklar.
Kendim kapattığım boşlukla bakışırken, düşünüyorum, çok mu konuşuyoruz bazen?
Bugünü Pazartesi zannetmem gibi mesela.
Veya bir Salı günü geç kahvaltı etmişsem sokakta birinin yanından geçerken “İyi Pazarlar” demem gibi.
Seçebileceğin tüm şeyler arasında
şimdiyi seçmeye
anda kalmak denir.
Sadece adı böyledir.
Akıntı öylesine güçlüdür ki,
kendi kendimize yarattığımız imgelerden bile
sürekli kaçarız. Akıntı zaten hareket halindedir.
Yapmamız gereken yegane şey durmak olduğu halde
kaçma ve kovalama eylemlerini akıntıya biz yakıştırırız.
Zaten onun adı da akıntı değildir.
Bir zamanlar, ben çok acı içindeyken
-bir şeyin tam da içindeyken işte, dışına çıkmaya, kaçmaya çalışmıyorken-
akıntıyı durup izlediğim yerden onun tasviri,
kelimeleri, anlamı, ifadesi, çevirisi üzerine yoğun bir şekilde çalışabilmiştim.
Mevzu acı bile olmuş olsa
olanı kabullendiğin noktada
-ki kabullenmemek için elimize çok fazla sebep verilmiştir-
ona kelimeler üflemek, veya onun üflediği kelimeleri yan yana getirmek çok kolaydır.
Kolay değil, doğaldır.
Seyir halinde ayağa kalkmamak gerektiği gibi, seyir haline bir yere tutunmak da önemlidir.
Seyir halindeyken seyir halinde olduğunu anlamak her şeyi değiştirebilir.
Yazarak bir yere varılamayacağı gerçeğini, sözlük objesinin varoluşu açıklar. Kelimelerin başka kelimelerle açıklanması gereken bir düzlem, anlam dolaşıklığını bize gösterse de, ve bu çok romantik gözükse de, semboller gerçeğin karşısında sembol olmaktan öteye geçemez. Anlam, anlam olmaktan öteye geçemez.
Birbirlerine iple bağlı bir grup dağcı. Resmini çizmek istediğim ne çok şey var. Olan şeylerin bir nevi yeniden temsili. Eylemi veya görüntüyü zihne çevirmek, sonra zihnin çevirisini zihinde yapmak. Sonra zihni eyleme geri çevirmek.
Dağ gerçekte olan ise, dağı anlatmak, dağa bakarak eteklerinde dolaşmak gibidir.
Sözlüğün kendi içindeki döngüsü, dağın eteklerinde yapılacak çok keyifli bir yürüyüş, kendi kuyruğunu kovalayan bir hayvan, kendi varlığına başvuran, kendi varlığından bahseden, kendi varlığıyla ilgilenen bir sanat işi. belki de,
çok düşündüğümüz için
(evrenin birimi enerji)
yine de hala bir resim karşılığında karnımız doysa
veya güzel ayakkabılar edinebilsek
iyi olabilirdi.
itinayla en kötü ihtimal düşünülür
haklı olana da artık haklısın demeyi bilmemiz gereken bir yerdeyiz
ama bağlacının öncesi
şiir, ulvi
ulvi, şiir
;ve sonrası
memnun oldum
yani edatı
bakmayı tercih etmek
düğüm atmıştım
(böyle şeylere böyle şeyleri)
hep konuşuyoruz ya.
maviyi maviyle ölçmek.
dostu başka hiçbir şeyle belki.
dağı kesinlikle sadece dağ ile ölçmek.
şapkayı kafa + saça göre ölçmek.
vuran ışığı güneş ile değil yüzeye göre ölçmek.
denizi şehirde vapurla ölçmek.
düşünceyi ellerin yüze göre olan konumu ile ölçmek.
sevgiliyi ölçmemek.
boy uzama tamamlandıktan sonra yalnızca unutunca ölçmek.
tartıyı gidip pazarda bir kere daha tarttırmak.
aynayı iki odalı bir evde sadece bir odaya koymak, daha az kullanılana.
şiiri şiirle ölçmek. beyazı beyaz bir arka fonda.
kısa bir süreliğine
çocuklar öyle hemen büyümez.
çiçekleri farmatonlu suya yatırırsan belki filizlenir.
yeteri kadar uzun süre bakışırsak eğer
hatırlayabilirim
o gün
balkonda
biz sevişirken
üzerimize güneş vuruyor muydu.
neredeyse tekrar etmeye bile gerek olmayan bir şey söyledi bana (N.T.E.B.G.O.B.Ş.S.B.)
I (kısa süreli hafıza)
Farkettiğim şey neydi hatırlamıyorum.
Çok büyük olsa gerek-
uğruna kadehler
en arka sıradan el kaldırıyorum.
Hatırladım,
sen benim
ben de senin
adını
taşıyorduk.
II (başkaldırı)
Tartıyı taşımaktan kollarım ağrıdı
Aletin kendisi çok ağırdı
Lafı dolandırmayalım,
adına İstanbul
dediğimiz her yer
İstanbuldu.
Rutine dönüşmemiş tekrarlarımız vardı.
Her gün güldük dolayısıyla
her gün ağladık.
Tahmini olarak birbirimizden başka satırlar atladık.
Kendi payımıza taş düştü
Bomba düştü
Yürümeyi öğrenirken çocuk başını taşıyamadı düştü.
Ben seni yazdım
Ben seni yazdım da n’oldu?
Rutine dönüşmeyen her şey tekrarlandı.
Alıştığımızı bazen unuttuk
Her gün büyük sesler çıkarmalıydık
Her gün anlamak zorunda kaldık
Sokakta elinde tartıyla dolaşılmaz
Bıraktık bir yere
Üzerine “bozuk” yazdık
çünkü artık kimse kanmasın ve buralar daha güzel olsun.
III
Bilakis diyorum
Şaşırıyorlar
Kendi çağımı konuşmalıymışım
İyi de
Ana dilimizi öğrenirken bize kimse kelime dağarcığımızı sormadı ki
Seviyor musun
Sevmiyor musun dendi
Biz de yalandan cevapladık
IV
şöyle bir durdum
düşündüm eyvah ben yine hayatı
başkaları üzerine mi kuruyorum
yol yakınken dönmek de
bir türlü yakın neresi kestiremiyorum
dilimi kesin
neyse ki
Normalden fazla olmasın, yorgunduk.
İmalarınız yüzünden affetmek giderek zorlaşıyordu.
Hem, nereden öğrenmiştik üzülen biz olsak da
kendimizi olaya bağışlamamız gerektiğini? Öteki seçenek
defolup gitmeyi. Bu sert oldu. Arkasında durabilecek miyiz?
Biri bizi azad etsin, öğle saatlerinde
normalden fazla olmasın, işler kesatken
parçalara ayrılmıştık. İtirazı olan,
ya da bir önerisi? En kötü ihtimalle bir silikon tabancası.
Bize kalsa her şey siyaha ve tonlarına boyanabilirdi.
Bize kalsa sevgimizin mirası tehditle geri alınabilirdi.
Bize kalsa yalvarabilirdik bile.
kesik çizgilerin üst üste gelerek birbirini tamamladığı kesintisiz çizgi sevdamdan vazgeçmek istiyorum
şöyle diyeyim mesela,
dün burkulan bileğim bugün beni taşıyor
hiçbir şey olmamış gibi
öğrenelim diyorum,
ne gerekiyorsa öğrenelim.
bunun için
aynı hafta içinde
bir sürü kitabın kapağını açıyorum.
birisinden beni
uyarmasını rica ediyorum.
kendi acizliğime, belli değil
ağlıyor mu gülüyor muyum
duruma göre değişir.
ayak bileğime bakıyorum,
ben onu iyi tanıyormuş gibi yaparken
o her seferinde beni ilk defa görmüş gibi yapıyor,
imreniyorum.
bu yüzden
elimi sana her attığımda
nereye dokunabileceğimi bilmiyorum.
uzuvlarının yeri değişmiyor,
ama bana gelen bilgi genelde,
aslında her şey değişiyor
ve değişmiyor hiçbir şey de.
bileğinle göz göze geliyorum,
aksak bir ritim yakalıyoruz,
bileğin aslında
kendi gözlerinin olmadığını
benden iyi biliyor.
aksak ritimleri seviyorum,
taşları döşenmemiş yolları
buzlu camları
bağlantısı kesilen telefon konuşmalarını
yani monologları
yani bir kenarı yırtık sayfaları
yani daha yazmadan yazmayı
ve aslında tüm aksaklıkları
çok seviyorum.
tüm bunlarla beraber arkasına saklandıklarımı
artık işte hiç de sevmiyorum.
sana ve bileğine anlatabileceklerimin
ne kadar sınırlı olduğunu görüyorum.
sınırları çok seviyorum,
hele de
ikimizinkiler
üst üste
binip de beraber kalın bir çizgi yaratıyorsa.
ayrılıyorum
sonra konuşuruz dediğimiz her şeyi geçirmeye çalışıyorum aklımdan.
mümkün değil geçiremiyorum.
kafamı kaldırıyorum, bir uçak geçiyor.
kafamı uçak geçtiği için mi kaldırdığımı
yoksa işte kafamı kaldırdığım için mi uçağın geçtiğini düşünüyorum o an, bilemiyorum.
herhalde birincisi.
ikincisi olsaydı uçak da gökyüzü de üzerimize düşerdi.
aklımdan ilk geçen şeyin her zaman için özel bir yeri vardı.
düşünmeyi, konuşmayı ve bu ikisini
yaptığım için de varolmayı
böyle öğrenmiştim.
peki ona bu kadar kredi vermesek
şimdi bu borcun altında ezilir miydik?
herhangi bir noktada ona sırtımızı çevirebilir miydik peki?
bilemiyorum, herkes başka bir yöntem deniyor.
rakamları sayıyorum
seni aklımdan kaçıncı geçirdiğimi biliyorum
kafamı kaldırıyorum
kendi sıramı kimse bana söylemiyor.
Kontrolsüz Sinir A.Ş.
bi lojistik firması kuralım
üstümden kalk bi önce sen
ben de hangi sokak olursa olsun başımı dikeyim ve yürüyeyim
insanlar yürüyüşlerine gitmişler
insanlar yürüyüşlerine kalkmışlar
İstanbul’dayım ve yazıyorum
belki bugün seni öperim
camdan bakıyorum, bakıyorum lojistiğim farklı
yirmi üç senelik çam ağacı
ancak o kadarını bilirim de o ben yokken de vardı
İstanbul’dayım ve yazıyorum
söyleyen sen olmasan da duydum
üç duvarıma yankı yapan bendim de dördüncüyü boş mu bıraksam
kumdan kaleleri deniz alıp götürüyor zaten
sizi çok özledim
ama nerede istiyorsanız orada kalın
şimdi ben de kalkıyorum.
Pazar günü, semantik bir problem.
Bu hafta bazı insanlar duyduklarından memnun değiller. Düşünüyorum, çok mu susuyoruz bazen?
Beni her düşündüğümü söyleyebileceğime ikna eden benim. Problem, çok da zor ikna olmuyorum.
Algıladığımla gerçek olanın arasındaki boşluğu iki tane tek kişilik yatağı çift kişilik bir yatağa dönüştürürcesine kapatıyorum. Boyutuna ben karar veriyorum. Bazı şeyleri yazabilmek için bu boşlukları görmezden gelebilmek önemli diye inanıyorum. Ama üzerinde fazla tepinirsen o yatakların birleştirildiği yerden ayrılacağı, belki kırılacağı aşikar. Ne de olsa hem yataklar, hem de sen başka bir şeyi taklit ediyorsunuz. Bunu asla kimseye itiraf etmezsiniz. Belki yazı bittikten sonra.
Elbette ki tepiniliyor bu yataklarda. Elbette ki kırılıyor ve ayrılıyor yataklar.
Kendim kapattığım boşlukla bakışırken, düşünüyorum, çok mu konuşuyoruz bazen?
Bugünü Pazartesi zannetmem gibi mesela.
Veya bir Salı günü geç kahvaltı etmişsem sokakta birinin yanından geçerken “İyi Pazarlar” demem gibi.
Seçebileceğin tüm şeyler arasında
şimdiyi seçmeye
anda kalmak denir.
Sadece adı böyledir.
Akıntı öylesine güçlüdür ki,
kendi kendimize yarattığımız imgelerden bile
sürekli kaçarız. Akıntı zaten hareket halindedir.
Yapmamız gereken yegane şey durmak olduğu halde
kaçma ve kovalama eylemlerini akıntıya biz yakıştırırız.
Zaten onun adı da akıntı değildir.
Bir zamanlar, ben çok acı içindeyken
-bir şeyin tam da içindeyken işte, dışına çıkmaya, kaçmaya çalışmıyorken-
akıntıyı durup izlediğim yerden onun tasviri,
kelimeleri, anlamı, ifadesi, çevirisi üzerine yoğun bir şekilde çalışabilmiştim.
Mevzu acı bile olmuş olsa
olanı kabullendiğin noktada
-ki kabullenmemek için elimize çok fazla sebep verilmiştir-
ona kelimeler üflemek, veya onun üflediği kelimeleri yan yana getirmek çok kolaydır.
Kolay değil, doğaldır.
Seyir halinde ayağa kalkmamak gerektiği gibi, seyir haline bir yere tutunmak da önemlidir.
Seyir halindeyken seyir halinde olduğunu anlamak her şeyi değiştirebilir.
Yazarak bir yere varılamayacağı gerçeğini, sözlük objesinin varoluşu açıklar. Kelimelerin başka kelimelerle açıklanması gereken bir düzlem, anlam dolaşıklığını bize gösterse de, ve bu çok romantik gözükse de, semboller gerçeğin karşısında sembol olmaktan öteye geçemez. Anlam, anlam olmaktan öteye geçemez.
Birbirlerine iple bağlı bir grup dağcı. Resmini çizmek istediğim ne çok şey var. Olan şeylerin bir nevi yeniden temsili. Eylemi veya görüntüyü zihne çevirmek, sonra zihnin çevirisini zihinde yapmak. Sonra zihni eyleme geri çevirmek.
Dağ gerçekte olan ise, dağı anlatmak, dağa bakarak eteklerinde dolaşmak gibidir.
Sözlüğün kendi içindeki döngüsü, dağın eteklerinde yapılacak çok keyifli bir yürüyüş, kendi kuyruğunu kovalayan bir hayvan, kendi varlığına başvuran, kendi varlığından bahseden, kendi varlığıyla ilgilenen bir sanat işi. belki de,
çok düşündüğümüz için
(evrenin birimi enerji)
yine de hala bir resim karşılığında karnımız doysa
veya güzel ayakkabılar edinebilsek
iyi olabilirdi.
itinayla en kötü ihtimal düşünülür
haklı olana da artık haklısın demeyi bilmemiz gereken bir yerdeyiz
ama bağlacının öncesi
şiir, ulvi
ulvi, şiir
;ve sonrası
memnun oldum
yani edatı
bakmayı tercih etmek
düğüm atmıştım
(böyle şeylere böyle şeyleri)
hep konuşuyoruz ya.
